rozdział X

*oczami Kath*
-Filip!- dogoniłam przyjaciela po długim biegu. Próbując unormować oddech rozpoczęłam rozmowę - spakowałeś się?
- Hmm, jeżeli to tak można nazwać. Już niczego chyba nie ma, pusto się zrobiło w baraku..
- Nie przesadzaj! Moje rzeczy zajmują najwięcej miejsca - próbowałam "na siłę" rozluźnić atmosferę.
- Idziemy ostatni raz na spacer? - zaproponował.
- Poczekaj chwilkę, pójdę się przebrać, pobrudziłam się - uciekłam do baraku. Stanęłam w progu.. Co widziałam? Wielką przestrzeń, jedno łóżko puste. Łóżko na którym działo się tak wiele rzeczy. Tyle razy na nim płakałam, cieszyłam się. Wszystkie gitary, płyty, piłki zniknęły. Wszystko wydawało się takie obce, jak w pierwszym dniu. Wchodziłam tak, jak 9 lat temu.. W mojej pamięci wyświetlił się ciekawy film, mówiący o pierwszych dwunastu godzinach końca życia pewnej dziewczynki. Nie chciałam się spóźnić na spacer, wiec wyjęłam wielką bluzę, krótkie spodenki, podkolanówki. Byłam gotowa, spojrzałam po raz ostatni na barak, nie było tak jak chciałam!
- Goto.. - usłyszałam za swoimi plecami - płaczesz?
- Nie, alergia. Drzewa pylą - skłamałam.
- Wiem, ze płaczesz. Kath, obiecałaś mi coś, pamiętasz? Że będziesz silna, nie będziesz płakać, nie przeze mnie - przypomniał mi o obietnicy.
- Nie potrafię. Nie umiem sobie wyobrazić życia bez ciebie! Za jakiś czas Julliett i Mike będą razem, wyjadą, a ja? Zostanę tu, zestarzeję się sama. Z drugiej strony, nie chcę, abyś został tu ze mną! Ty masz lepszą przyszłość, ale w dalszym ciągu to jest takie trudne ..
- Dla mnie też.. Doskonale wiesz, że uważam ciebie za kogoś więcej - znów ten wzrok. Przeszywał mnie całą wszerz i wzdłuż..
- Rozmawialiśmy o tym już.
- Idziemy na ten spacer?
- Jasne, chodź - spacerowaliśmy w ciszy. Tyle drzew pośród nas chłonęło negatywną energię. Co się działo w mojej głowie? To nie jest do opisania. Tyle wspomnień wróciło, Filip tyle dla mnie znaczył. Minęła godzina, druga. Nie czuliśmy zmęczenia. Pomimo faktu, iż nie odzywaliśmy się, to wszystko było w jak najlepszym porządku. Czułam jego obecność, to, że w razie wypadku, wyciągnie pomocną dłoń. Oboje myśleliśmy o tym samym. Nie mogłam pozwolić na kolejne chwile ciszy - Filip.. pogadajmy, ten ostatni raz.
- Zabrzmiało tak, jakbym się wybierał na drugi świat - zażartował.
- Nie, teraz już nie żartuję. Możliwe, że się nie zobaczymy. Doskonale wiesz, jak wygląda życie "gwiazdy rocka". Piękne blondynki, koncerty, życie w luksusie. Zapomnisz o nas, o mnie. Ja to rozumiem, to takie banalne. Zanim odejdziesz, musisz wiedzieć, że tak. Też cię kocham. Tylko jest pewien problem. Kiedy w miejscu przyjaźni pojawia się miłość, to się kończy zawsze źle. Są dwie opcje - 2 miesięczne "LOVE STORY" i koniec przyjaźni lub od razu drugi podpunkt punktu pierwszego. Właśnie dlatego, nigdy ci o tym nie powiedziałam. Jutro o tej godzinie, już nie zastanę ciebie w naszym domku, tak będzie do końca... Nawet się nie odezwiesz?.. - przytulił mnie. Tak jak jeszcze nigdy. Świat się zatrzymał. Poczułam pojedynczą łzę na swoim czole. Spojrzałam na inteligentny wyraz twarzy mojej miłości po czym.. nie wiem jak to się stało. Nasze usta splotły się w jedność, po czym straciliśmy przytomność na chwilę. Zazwyczaj po chwili tego rodzaju zakochani odchodzą, trzymając się za rękę, ale w naszym przypadku było inaczej. Filip odszedł. Być może na dobre. Zostawił mnie na środku lasu, samą. Bezbronną. Udałam się w moje ukochane miejsce. Spojrzałam przed siebie. Nieopodal mnie widniała jakaś sylwetka, tuż nad przepaścią. Łzy rozmazały troszkę mój widok.. dopiero po dziesięciu minutach zorientowałam się, że mój przyjaciel znajduje się o krok od śmierci..
- MIKE!

rozdział IX.

Od tygodnia cierpiałam na regularne skurcze żołądka. Gdy tylko w moich myślach pojawiły się dwa słowa - "Filip wyjeżdża" lądowałam w toalecie. Zatroskany przyjaciel proponował wizytę u lekarza, ale co mu powiem? "Przepraszam, cierpię na miłość"? Wszystko bez sensu. Usiadłam na łóżku, puściłam na full głośniki. Słyszałam tylko głos 2paca i swoje myśli. Sielanka długo nie trwała, rozległo się pukanie.
- Kto tam?
- No, lokator - odrzekł znudzony głos Mike'a.
- Po co pukasz? - zapytałam przyjaciela.
- Nie ważne, co tam słychać? - usiadł koło mnie.
- W sumie beznadzieja, jutro już Filipa nie będzie, jakbyś się czuł na moim miejscu? Chyba tak samo.. - zwierzyłam się.
- Ja się teraz czuję tak samo - nie zrozumiałam.
- Czemu? O co chodzi?
- O Juliett, to skomplikowane - zaczął - nie potrafię do niej dotrzeć. Ta dziewczyna chowa w sobie wielką tajemnicę. Jest inna.. Zawsze jakoś układało mi się z dziewczętami, a teraz? Nie potrafię nic zrobić, dostaję paraliżu na jej widok - opowiedział jednym tchem.
- Mike, jestem pewna, że jeżeli pokonasz samego siebie, zdziałasz więcej niż sobie wyobrażasz - doskonale wiedziałam, że zachowują się jak małe dzieci. Jednego ciągnie do drugiej i na odwrót. To takie banalne..
- Bałaś się kiedyś? Tak bardzo, ze gdy tylko myślisz o tej osobie, to skręca ci brzuch? - co za ironia..
- Tak, nadal się boję. Teraz wstań i idź do niej.. załatw swoje sprawy i nie truj już mi tu - wydałam polecenie po czym weszła Jull - no, w samą porę. Zostawiam was samych - uśmiechnęłam się i wyszłam.

*oczami Michaela*

W drzwiach stanęła cudowna dziewczyna. Niska blondynka o kocich oczkach, znakomitej figurze. "Ślinka ciekła" . 

-Cz-cześć - wydukałem. 

- No siema, widziałeś gdzieś mojego i phona? - dobry początek.. 

- Nie, nie widziałem - trzasnąłem drzwiami i wyszedłem. Nie wiem nawet czemu. Wkurzyłem się, nie potrafiłem nic zrobić. Julliett traktowała mnie jak intruza. Szedłem szosą, skupiając się na swoich przemyśleniach. Może lepiej byśmy zostali tylko przyjaciółmi? Może to nie jest nam pisane? Jednym słowem nie mam szczęścia do.. nie, nie do miłości. Nie mam szczęścia do niczego. Nagle poczułem intensywny zapach perfum mojej miłości. Odwróciłem się - nikogo nie było. Rozejrzałem się i nadal nic. Po pewnym czasie zorientowałem się, iż to moja koszulka. Usiadłem na krawędzi góry, ściągnąłem wierzchnią część garderoby i przyglądałem się jej. Następnie popatrzyłem się przed siebie. Wielki wodospad. Może to czas, aby uśmierzyć swoje cierpienia? Troszkę zaboli i koniec, nic nie jest nam dane na zawsze! Może tam u góry będzie lepiej? Stanąłem.. byłem gotowy do skoku..

-PRZEPRASZAM ZA NIEOBECNOSĆ, TERAZ BĘDĘ NA BIEŻĄCO- 

info.

do konca ferii jestem za granica. owszem, mam internet, aczkolwiek mam problem z polskimi znakami oraz z duzymi literami. nowy rozdzial dodam jak bedzie 1700 odwiedzin - po feeeriach! bedzie dlugi, obiecuje. zycie kath ulegnie wielkim przemianom. ;)

Rozdział VIII

Zbliżał się nieuchronnie dzień wyjazdu Filipa. Im krócej do tego zdarzenia, tym bardziej zdawałam sobie sprawę jaka byłam głupia. Zamiast cieszyć się z sukcesu przyjaciela, a przede wszystkim cieszyć się z chwil, podczas których jesteśmy razem, chowałam się po kątach unikając rozmów z nim.
- Wychodzimy! - krzyknęli jednocześnie Julliett i Mike.
- Gdzie się wybieracie? - zainteresowałam się.
- Ja lecę na trening, a Michael do ojca, pomóc mu w dokumentach - poinformowała mnie. Na jej twarzy można było zauważyć frustrację oraz ból. Na pewno liczyła na coś więcej ze strony Mike'a. Rozczarowanie - jak ja dobrze to znałam.
- Dobrze, o której będziecie? - zapytałam.
- O, jakie przesłuchanie. Ja za jakąś godzinkę.
- Ja też - wyszli. Przez całą godzinę barak był wyłącznie mój. Niepokoiła mnie wizja siedzenia i rozpatrywania błędów. Po piętnastu minutach moje męki dobiegły końca. W drzwiach pojawiła się znajoma sylwetka. Dłuższe, czarne włosy, cudowne, głębokie oczy i usta.. Zawsze kiedy patrzę się na znajomego, oglądam dokładnie jego usta. Niektórzy potrafią czytać z oczu, niektórzy z całokształtu wyciągają trafne wnioski, a ja - z ust.
- Wiesz, chyba pora pogadać.. - nieśmiało rozpoczęłam rozmowę.
- Słucham? - wyjął słuchawkę z ucha.
- Musimy porozmawiać..- usiadł koło mnie.
- Kath, tęskniłem za twoim głosem - dobrze znałam te sztuczki. Niestety, zawsze poddawałam się im bez większego oporu.
- Nie, teraz posłuchaj mnie. Boli mnie to, że tak bez pytania podjąłeś decyzję. Zawsze radziłeś się mnie, nawet w drobnostkach. Gratuluję ci bardzo. Każdemu marzy się taki sukces, ale.. - urwałam - możliwe, że ci nawet zazdroszczę.. - na moich oczach pojawiły się pierwsze krople łez.
- Przepraszam. Nie chciałem do tego doprowadzić.. - pogłaskał mnie po policzku, po czym delikatnie uniósł moją brodę w kierunku swoich oczu - Kathy, kocham cię.. Przepraszam, jeżeli mój wyjazd ma zrujnować nasze relacje, zadzwonię nawet teraz. Jesteś dla mnie najważniejsza - podsumował. Bardzo się cieszyłam, że tą rozmowę mamy już za sobą.
- Jedź. Wiesz, mówią "jak kochasz - pozwól odejść".. To chyba ten moment - próbowałam powstrzymać płacz. Przytuliłam się jak najmocniej potrafiłam. Świat na chwilę się zatrzymał.
- Będzie mi ciebie brakować, wiesz? - znałam odpowiedź.
- Nie jadę - spojrzał na mnie - nie kosztem nas.
- Nie możesz.. Oglądałam takie filmy, wiem jak się kończą. Ty zostaniesz, ja będę miała straszne poczucie winy, a skończy się tym, że wylądujemy pod mostem. Niech się uda choć jednemu z nas - próbowałam przekonać przyjaciela.
- Na prawdę cię kocham - wstał, po czym przytulił mnie. Popatrzyłam w jego oczy.. "To już koniec" - pomyślałam.
- Ja cie też - pocałowałam w policzek po czym usiadłam na kanapie. Chwilę później siedzieliśmy koło siebie, rozkoszując się ciszą.
- Co gołąbeczki tu wyrabiają? - weszła z tupetem Julliett.
- Nic, pogodziliśmy się - dałam do zrozumienia, iż nie pora na żarty.
- Tak, przez najbliższy czas będziemy już razem.
- Razem? W jakim sensie? - dopytywał się Michael.
- Nie, nie. Razem w sensie relacji czysto przyjacielskich - obroniłam się przed zbędnymi pytaniami.
- Ubierajcie się, odświeżę się po treningu i zapraszam was na pizzę - zaproponowała.
- A Shwarzer? Nie będzie miał nam tego za złe? - przestraszyłam się.
- Załatwiłem przejściówki u tatusia - pokazał 4 kwadratowe papierki.
- Wiesz, przyjaźń z synem dyrektora się opłaca - zażartowałam, po czym udałam się do łazienki. - Jak tam trening?
- Jak zwykle. Beznadzieja. Nie mam talentu, tyle - rzekła zrezygnowana, po czym ściągnęła bluzkę.
- Nie mów tak, widziałam kiedyś jak grasz..
-Wiesz, gdy przychodziłam na boisko, prawie codziennie widziałam grającego chłopaka, który ma tak niesamowity talent.. - urwała -  ale go nie wykorzystuje. Przestał trenować, zaczął palić, ćpać, pić. Praktycznie nic nie musiał dać za ten talent, a ja pracuję, pracuję pomimo niesamowitego bólu.Siedem razy w tygodniu nawet jak trzeba, ale nie dostałam takiego talentu jak on..Dlaczego, po prostu dlaczego.. to wszystko nie ma najmniejszego sensu.. - oparła się łokciami o umywalkę. Spojrzała na siebie w lustro - dlaczego?..
- Nie znoszę ludzi, którzy nie wykorzystują swojego wrodzonego talentu, dla którego praktycznie nic nie musieli zrobić. Inni mniej utalentowani, ciężko na to pracują, a mimo wszystko nie odnoszą takich sukcesów. Dobra, koniec tego. Ubieraj się i idziemy - zachęciłam, po czym ubrałam ciemne, zwężane u dołu spodnie, beżowy sweterek i wyszłam. 
- Idziemy! - zawołałam, po czym udałam się ku bramie. Chwilę później dogonili mnie chłopcy.
- A gdzie Julliett? - zapytał z ciekawością Mike.
- Już idzie, zerknij w tył - za nami widzieliśmy piękną blondynkę, ubraną w luźne spodnie, bluzę i trampki.
- Ekipa w komplecie, z tego co widzę - odparła, po czym ruszyliśmy.
- Gdzie idziemy? - zapytałam.
- Mamy dwie opcje : Pizza Hut lub spacerek, a potem Pizza Hut.
- Nie jestem głodna, a wy?
- Nie, my też. Pozwólcie, że porwę na moment Julliett, będziemy za dwadzieścia minut - powiedział jednym tchem Michael, po czym zniknął z Jull.
- Zostaliśmy sami.
- Mam się bać? - wybuchnęłam śmiechem.
- Zależy od ciebie, koleżanko - rzekł, po czym złapał mnie za rękę.
- Co ty robisz? - uśmiechnęłam się.
- Wygląda na to, że druga część pokoju poukładała już sobie życie, chyba pora na nas - zaskoczył mnie. Nie wiedziałam co powiedzieć, w końcu to tylko i wyłącznie przyjaciel.
- W jakim sensie "poukładać"? - chciałam odwlec chwilę, w której musiałam odpowiedzieć jawnie.
- Nigdy nie myślałem o tobie, jako wyłącznie o koleżance.. - robiło się nieciekawie.
- Filip.. Wyjedziesz, a ja zostanę sama, to nie ma sensu.. - ochłodziłam atmosferę - O, wracają nasze gołąbeczki - zmieniłam temat.
- Wrócimy do tej rozmowy - wyszeptał mi do ucha cztery słowa, których nie chciałam słyszeć za wszelką cenę. Podeszłam do przyjaciółki.
- Chłopacy w tyle, więc spowiadaj się, czego chciał Mike? - zapytałam "prosto z mostu".
- Hmm, nic z tych rzeczy. Pokazał mi znakomity sklep z deskorolkami - powiedziała zawiedziona.
- Oj, chyba nie na to liczyłaś.
- A jak ci się wydaje? Od sześciu miesięcy, próbuje go jakoś zainteresować moją osobą. A on? Nic, zupełnie nic! - wyszeptała.
- Zamieniłabym się z tobą chętnie.
- O co chodzi?
- Nie ważne, nie ważne - weszłam do Pizzy Hut.


Dodałam wcześniej, bo miałam wenę twórczą i nadmiar wolnego czasu, następny - > 4/5 stycznia, bądź wcześniej.

Rozdział VII

Na terenie ośrodka jest zawsze bardzo ponuro. Niebo wydaje się jakieś inne - ciemne, zachmurzone. Pojedyncze promyki słońca niekiedy zaglądają do naszych okien, ale głównym ich celem jest uświadomienie nam, ile tracimy siedząc w "więzieniu" młodocianych. Nigdy nie rozumiałam, jakim cudem niektórzy mogą się cieszyć, iż trafili w to, a nie inne miejsce. Tutaj nie da rady się podlizać, a nawet jeżeli, to takie działania nie mają sensu. Życia sobie tym nie poprawimy. Odwiecznie borykamy się z problemami, fałszywość tego nie rozwiąże - musiałam się z tymi słowami uporać.
Leżałam na łóżku, mój wzrok "wylądował" na mojej garderobie. Półka krótkich spodenek, półka bluzek, półka sweterków i czarna kurtka.. Dziwne, nie pamiętałam jej. Wstałam, powtarzając sobie w myślach "no tak, ciekawość - pierwszy stopień do piekła". Obróciłam płaszczyk. Teraz byłam zupełnie pewna - nie mój. Przeszukałam kieszenie. Moim oczom ukazało się piękne, niebieskie opakowanie R8. W moich oczach pojawiły się iskierki. "Papierosy to nie rozwiązanie" - w mojej pamięci ukazały się słowa Filipa.
- Wyjazd, ucieczka to też nie wyjście - powiedziałam sama do siebie, wzięłam 5 cieniutkich rurek, które mogły pomóc mi przetrwać. W drzwiach spotkałam byłego przyjaciela.
- Kath, proszę cię! Zachowujesz się jak dziecko, nawet nie dasz mi dojść do słowa - spodziewałam się tego, nie zaskoczył mnie. Bez słowa odeszłam. Nie miałam ni siły ni czasu. Wybiegłam za barak, usiadłam, oparłam się i korzystałam z ulotnej chwili. Popatrzyłam na "R ósemki". Nagle niebo rozchmurzyło się, słońce wyjrzało, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Podpaliłam jednego. Parę sekund później, z moich ust ulotnił się dym. Moje potrzeby nie były jeszcze zaspokojone. Kolejny papieros. Usłyszałam kroki, schowałam szybko "rurki" do kieszeni.
- Wiedziałam, że tu jesteś - zza domku wyszła Julliett.
- Jak długo tu stoisz? - martwiłam się.
- Tak długo, aby zobaczyć, że znalazłaś moją kurtkę w swojej szafie, a w niej papierosy. Na przyszłość zapytaj się, mam tego trochę na zbyciu.
- Dzięki, ale nie wiedziałam jak zareagujesz, a nie paliłam od czasu, gdy Filip mnie za to znienawidził. Cóż, to czysta przyjemność - zaciągnęłam się po raz kolejny.
- Znienawidził cię? - usiadła koło mnie.
- Tak, znienawidził. I kocha, i nienawidzi. To dziwne - wytłumaczyłam.
- No, koleżanko. Tak, czy siak to świństwo. Nie pochwalam tego, sama palę raz na tydzień - zbeształa mnie.
- Skoro tyle tego masz, to co tak oszczędnie? - zdumiałam się.
- Gram w koszykówkę, widziałaś kiedyś palącego sportowca? - sięgnęła do kieszeni po papierosa, po czym zapaliła go.
- No nie. Nie widziałam też, aby moja koleżanka grała w kosza - próbowałam wyciągnąć więcej informacji.
- Nie ma co widzieć. Matka nie żyje, ojciec patrzy na mnie z góry, Michael traktuje jak rzecz, trener jak ostatniego śmiecia, koleżanki z drużyny jak wroga. Chętnie bym zamknęła oczy i widziała inne rzeczy - wypuściła dym.
- Nic nowego, w moim życiu to norma. Wierz mi, od chwili stracenia bliskich jest tylko z dnia na dzień gorzej i gorzej. Nie licz na poprawę. Ja za długo oczekiwałam nagłych zmian, teraz już jestem za stara. Jakbym w dzieciństwie była grzeczniejsza, pewnie teraz bym siedziała z jakimś bogaczem, jako adoptowana córeczka tatusia. Życie - wyżaliłam się.
- Może i tak. Już mi jest wszystko obojętne. Została mi tylko koszykówka. Michaelem Jordanem nie zostanę, ale przynajmniej mam co robić. Wstawaj - pomogła mi podnieść się. Po zaspokojeniu potrzeby wróciłyśmy. Na łóżku zastaliśmy chłopaków.
- Co oglądacie? - zapytała pospiesznie Julliett.
- Nie wiem, jakiś horror leci w tv - odparł Michael.
- O, ja bardzo chętnie obejrzę - usiadłam koło kolegi.
- Paliłaś? - zapytał się pospiesznie.
- Yy... - spojrzałam na Filipa. Jego mina przedstawiała mieszankę żalu, smutku, a przede wszystkim frustracji - Nie, zwariowałeś? - oszczędziłam kolejnych godzin wykładu.
- Paliłyśmy liście - rzuciła szybko koleżanka.
- Zdajesz sobie sprawę jak to zabrzmiało? - uśmiechnął się Michael.
- Nie, dopiero teraz usłyszałam to - rzekła, po czym przykryłyśmy się kocem, udając, iż film jest ciekawy.


NASTĘPNY 1/2 stycznia. :D

Rozdział VI

Dzisiejszy dzień był inny. Unikając rutyny, wstałam wcześnie, ubrałam się, po czym wyszłam na dwór. Poranki to magiczne chwile. Nieuchwytne, subtelne. Próbujemy złapać w garść pojedyncze krople rosy, ale są tak trudne do opanowania, że poddajemy się. Tak samo jest w naszym życiu. Kiedy przyjdzie kolej na pasmo porażek, poddajemy się, nie czekając na poprawę. Byłam taka sama. Oglądałam się wyłącznie za siebie, nie chciałam dopuścić do zmian, było dobrze jak jest teraz. Dobiegłam do bramy Simple Raid. Rozejrzałam się, czy kogoś nie ma w pobliżu - pusto, wszyscy śpią o tej porze. Otworzyłam, wymsknęłam się. Moim oczom ukazał się wielki świat - ludzie śpieszą się do pracy, nikogo nie widząc rozkoszują się muzyką dobiegającą ze słuchawek. Jestem małym ziarenkiem w naszym świecie - powtarzałam sobie w trakcie wędrówki.
- Ej! - usłyszałam za sobą.
- Co tutaj robisz? Zawieszą cię, nie można wychodzić! - zbeształam Michaela.
- Trudno, tato mi tego nie zrobi, nie jestem tu ze swojej przyjemności - odpowiedział szybko - to gdzie idziemy?
- Przeżyć najlepszy dzień w życiu - odparłam bez zastanowienia i ruszyłam przed siebie.
- Jestem zdecydowanie za - dogonił mnie. Szliśmy wzdłuż krętych uliczek, które ozdabiały nowoczesne cuda architektury z genialnymi grafitti. Żałowałam, że wcześniej się nie zdecydowałam na ucieczkę.
- Masz jakąś kasę? - zainteresowałam się.
- Cóż, coś tam mam, a ty?
- Mam, zbierałam na to. Proponuję najpierw jakieś dobre śniadanie - uśmiechnęłam się. Ruszyliśmy bez jednego słowa do pobliskiej kawiarni.
- Byłem tu, mają obłędne naleśniki - odparł.
- No to nie mam wyjścia, muszę spróbować - złożyliśmy zamówienie, po czym zajęliśmy ostatnie wolne miejsca.
- Co się stało z tobą i Filipem? - zapytał "prosto z mostu".
- To skomplikowane..
- Nie uciekniesz od tego, nie możesz się zadręczać każdym swoim problemem w samotności, nie tędy droga. Słucham cię - przekonywał mnie.
- No dobrze, skoro nalegasz.. - zaczęłam - Filip jest dla mnie ojcem, bratem, przyjacielem. Łączy nas szczególna więź, wyjeżdża, zostawia mnie. Reszty możesz się domyśleć - skróciłam całą opowieść.
- Przykro mi.. - widziałam iskierki dezorientacji w jego oczach.
- Za co się tatuś zesłał do skazańców? - skorzystałam z okazji.
- Moja mama odeszła w tym roku, rodzice byli po rozwodzie, nie miał gdzie mnie podziać. W tym samym wypadku zginęli rodzice Julliet.. Będziemy się tak błąkać, dopóki nie znajdziemy w naszych umysłach jakiegokolwiek "palnu B" - zabrzmiało gorzko. Był w podobnej sytuacji co ja.
- Przykro mi.. - odpowiedziałam tak samo jak on. Nie byłam w stanie powiedzieć nic innego. Zjedliśmy śniadanie i wyszliśmy. Humory opadły nam momentalnie. Usiedliśmy na ławeczce. W milczeniu rozkoszowaliśmy się słoneczkiem. Najlepszy dzień w życiu zamienił się w koszmar. Oboje zgodnie wróciliśmy do obozu.
- Przekładamy na kiedy indziej, dobrze? - przeprosił kolega.
- Jasne, nie ma sprawy.
- Nie będziesz miała problemów?.. - troszczył się.
- Nie, nie ma szans. Dziękuję mimo wszystko za miły poranek - podziękowałam i poszłam na zajęcia.
- Pa! - krzyknął. Odwróciłam się, pomachałam ręką i utknęłam na etapie pisania utworów dostosowanych do brzmienia perkusji - moje życie.


NASTĘPNY ROZDZIAŁ - 24/25.12

Rozdział V.

Wędrowałam przed siebie. Moja twarz przypominała wielki, żarzący się stop frustracji, złości i podziwu. Instrumentaliści "Mix that" są najzdolniejszymi muzykami w kraju. Gdyby nie fakt, iż zostaję sama, to bym była pod wielkim wrażeniem zdolności mojego przyjaciela. Za kilkadziesiąt dni, nadejdzie ten dzień - spojrzę w jego czarne oczy i powiem ostatnie słowa - żegnaj. Filip definitywnie zrobi wielką karierę i zapomni o szarej myszce, którą poznał podczas najgorszych chwil swojego dzieciństwa, aczkolwiek większą złość powodował fakt, iż powiedział to w sposób, który dał mi do zrozumienia tylko jedno - mam cię już dość. Osobie, którą zna się od prawie czterech lat należy się minimalny szacunek. Nie oczekuję, iż będzie kłaniał mi się, ale zrozumie moją sytuację i będzie informował o swoich zamiarach delikatnie.
Moje przemyślenia przerwał głośny dźwięk, dobiegający z okolicy mojego brzucha. Pomimo zranionych uczuć, mój żołądek domagał się pożywienia. Spojrzałam na zegarek - szesnasta pięćdziesiąt pięć - jak się sprężę to zdążę. Zawiązałam sznurówki, po czym pobiegłam w stronę jadalni.
Zdążyłam w samą porę, wzięłam ostatnią porcję czegoś, co przypominało szpinak połączony z kotletem i zemsty kucharki - nic nowego. Wzięłam posłusznie tackę i spojrzałam na układ stolików.
- Kath, chodź tu! - zawołał znajomy głos rudzielca.
- O, nareszcie - ucieszyłam się, ponieważ od dłuższej chwili mój wzrok nadaremno szukał Michaela. Może to czas na nowe znajomości?..
- Co tam? - próbowałam nie psuć nikomu humoru.
- W porządku. Jesteś tu dłużej niż ja, więc mam takie pytanie - co mam na talerzu? - zapytała uśmiechając się Juliett.
- Nikt tego nie wie. Sanepid ostatnio sprawdzał nasze kochane kucharki i ich pole manewru za czasów ostatniego dyrektora - zdradziłam wielką tajemnice personelu.
- Coś pomyliłaś, mój tato pracuje tu od jedenastu lat! - nie dowierzał młody Shwarzer.
- No właśnie, czyli troszkę czasu minęło od tego wydarzenia - wszyscy synchronicznie zaśmieliśmy się. Po chwili wszyscy zaczęli kosztować swoje dania. Bez słowa pałaszowali dalej. Byłam bardzo głodna, aczkolwiek mów wzrok utknął na Julliet. Nigdy nie przyglądałam się jej dokładnie, aczkolwiek była to piękna blondynka o niebieskich oczach. Zaprzeczę stereotypowi mówiąc, iż miała bardzo inteligentny wyraz twarzy, którym skanowała osobowość znajomych. Ubierała się tak jak ja - luźne spodnie, obcisły top. Jednym słowem - nie rozumiem jak i na jak długo tu trafiła.
- Mam coś na nosie? - zorientowała się, że patrzę się na nią od dłuższego czasu.
- Przepraszam, zamyśliłam się. - wybrnęłam z sytuacji cało.
- To smacznego! - zabrałam się do jedzenia. Normalnie, powiedziałabym, że nie tknę takich rzeczy, ale dzisiaj smakowały wyjątkowo przyzwoicie.
- No dobrze, a gdzie deser? - zażartował zielonooki, po czym pozabierał od nas talerze i poszedł odnieść je do kuchni.
- Mogę się o coś zapytać? - zaczęłam rozmowę z koleżanką.
- Pewnie, śmiało - odparła.
- Czy wy jesteście.. no wiesz, razem? - było to pierwsze pytanie jakie mi przyszło na myśl.
- Chciałabym, ale to jest troszkę skomplikowane, nie chcę o tym mówić - zesmutniała momentalnie.
- Dobrze, widzę, że się zbliża, to ci odpuszczę - zaśmiałam się, po czym zasłoniłam oczy, by rozkoszować się odpoczynkiem.
- Kath, ktoś do ciebie..- przerwał mi rozluźnienie. Nie chciałam tego słyszeć, nie chciałam słyszeć głosu Filipa, nie chciałam widzieć oczu Filipa, nie chciałam znać Filipa.
- Dobrze, cieszę się z tego powodu niezmiernie, ale to nie znaczy, że ja chcę gadać z tym kimś - rzekłam bez emocji.
- Proszę, wysłuchaj mnie, uciekłaś tak szybko, że nie zdążyłem nic powiedzieć! - błagał nadaremno.
- Słuchaj, potraktowałeś mnie, jakbym była dla ciebie nikim i przykro mi to mówić, ale ty już dla mnie jesteś zerem. Znasz mnie od czterech lat, mówiłeś, że jestem dla ciebie rodziną, której nigdy nie miałeś, a jeżeli tak traktujesz rodzinę to nie chcę mieć z tobą nic wspólnego - rozpłakałam się i wybiegłam z baraku, unikając tłumu gapiów. Poszłam do pokoju, wiedziałam, że muszę zadziałać.